در خانه‌ام اینجا،
اینجا در تاریکی،
چراغها آرام از نور افتاد.
یکوقت صدایی و آهنگی بود
که فرونشست، حال
به نشانه‌های خاموش دلخوشم،
پیشبین اشارتم.
ستوده باد رحمِ تاریکی،
که در آن یأس
می‌رسد به یأسی
که آن اوست.
بی‌قرار منتظرم
که فیلم پاره شود،
که آن لحظه شود:
لحظه خیرگی.