شعرهائی زنده و بالنده رو در رویمان است. علی پور بی تردید از چهره های برجسته ی «موج ناب» است. او می داند که شعرش را کسی می خواند، و این بازی نیست. نیما چنین گفته بود که: بنگر تا برای کی می نویسی، به همان نسبت، به چکادهای کوتاه و بلند شعر دست خواهی یافت. دیگر اینکه علی پور، بر واژه ها و ابزار شعر خود، سلطه دارد و در میان باریک ترین اندیشه های خود، درنمی ماند. او، تاریک از خلوص خویش است و بر تربت حرفها بغض کرده است. بغضی که وقتی ترکید، به گونه کلمه ها بر کاغذ می نشیند و زندگی جاری می گردد در دیدگاه ما.
منوچهر آتشی
1
من با مرام آئینه
رفتم به سمت دوست
من از عشق و آب و آفتاب
من از بلور مرگ بر سینه گاه عاشق
حرف می زدم
در گفته های خویش
خود را تمام نمی بینم
یک عمر کدورت دارم
از نارفیقی ی ابریشمین.
2
من سمت عشق را
من میل دل را
نشان می دادم
چه شد که در کنار آه
مقام یافته ام؟
چه شد که ردپای ابرها
نشسته بر پلکم
خاکم به لب
من خط و خال مار را
چه بی ریا بوسیدم
دنیای زهرم اکنون.
3
رگی کبود دارم
از نیشی آشنا
حالا که باید
تک تک مجاب کنم
سرهای کودن را
چرا فروتن باشم
من بر گلوی کدام گندم
کاردی نشانده ام
4
هیمه های یکساله ی ایل را
برافروزید و
عبور سیاوشانه را
بنگرید.
در آسمان
اگر فرشته ای باقی ست
دلواپس دلتنگی ی من است.
از مجله تماشا
13 آبان 1357- شماره386
