Wednesday, October 31, 2012

شعری از سیروس آتابای در سوگ فروغ

یادبود


بازیافتنت
در نور، در نور سخی
همانگونه که بودی
در بوی اقاقی‌ها
در مادگی لاله
که در آن چشمانت را می‌بینم.


در رفتن
بازآمدی
با شعرت
و صدایت
که جوانه می‌زند


پس از این
هرنور لطیفی که مرا لمس کند
تو خواهی بود
خواهر مهربانی من.


ترجمه از بیژن الهی 


از مجله آرش
شماره ۱۳- اسفند ۱۳۴۵

Tuesday, October 30, 2012

شعری از پرویز اسلام‌پور




طرح مصروعین
برای نجف دریابندری                    
۱

به موسیقی معباد-
                    میکده‌ی تابان را
به خراباتی چند-
                    هدایای طاعونی را

شکفتن درمایه‌ی عطوفت بود
که ظلمت را
به عصیانی     
               خراباتی کردند

فواره اهدایی‌ست...

۲

ملایکه‌ای به گنبد-
سیم باریکت
                به گردن

مؤذن فراوانی را
                  می‌خواند 

ای حوصله برای هیچ صبور نباش-
و به دردی بس کن که فزونش
                     سرطان را از یاد می‌برد


ملایکه‌ای به گنبد-
فیروزه
                   به نگاهت
                               معلق...

۳

به چنگالی-
جنون را
              شیار زدند
و نسل هراسان در گریز
                          سرمایه  گزاری کرد
۴
صرع
با طلعتی مدام به طلوع نشستن
چندانی را
به خلعتی مدام 
                 نیز
یکسر کردن
فراخ شکافتن
و
در به‌در شدن 
شکست هرزه به درگاهی
                         فراز آمدن
به-
مرداب رجز
و به-
اعماق فزون
هیبت کمین داشتن
و عاطفه‌ی سرگردان-
دوری گردی
                بی‌هوش
فزون از مایه- رقابت هوشیار-
و دل پایدار...
مرده را به زمزمه‌ای
                        آواز
و
رؤیا را به شب
              قسم
هیبت کمین داشت
و 
فراخی غلیظ می‌شد

۵
سهل
     سهلتر
موجش آبشار
روحش صبح
مصاحبه‌ای تمام
                 تا فراق را به چه معیار
                                            فرسنگ
                                             اندوه
مصاحبه‌ای تمام
در مسجد
     شب را
             ادامه   
                    دارد

روح آرام می‌غلتد
و اندام-
در شهر گوشتی
                  استخوان بود

۶

با التهاب- به ستایش عمومی
معرکه چیدن
امید را
         درویدن
و معرکه را
             تعصب داشتن

موسیقی به نام مبعوث است-
                           اینک
فراق بیتوته کرده است


از مجله نگین
شماره ۲۸- شهریور۱۳۴۶

Monday, October 29, 2012

شعری از بهرام اردبیلی در سوگ فریدون رهنما





شکرشکن شکست


آزاده عود و عنبر جوی
با چاره‌ساز رفتن ما رفت
تا چشم باز کردم از وهم و از سفر
پیچیده شد به جامه‌ی فاخر
دل در کنار تخت سلیمان مرگ‌ومیر

شکرشکن شکست
تا بی‌گزند باد تباهی
آذرگشسب زال شود زر جعفری.
تا برگزیده شد،
که سواری پرنده بود
با باد پای پاره‌ی اسپهبدان ایرانی
در خوابگاه غرق فرنگیس

پیدا که شد پرنده‌ی سیمرغی
پیدا نشد حکایت عشقش به روزگار
از قاف‌های توس، حوالی شد
از رخش‌های چوب همآورد دشمنش
تا برگزیده شد، از لشکر حباب.
از بسکه ساده بود برایش فریب مرگ.

با سینه‌ی سفیدی و برفی
آسوده در کنار سیاووش می‌رود
عاشق به ترکتازی بهرام نادرست
در مجلس مخده‌ی رم.

تا گل، که خون خوردن دل را از قلب او گرفت
تا ذره شد به ذره‌ی زردشتی

از بسکه بال شد
از بسکه آسمان، آبی کشیده شد به پرنده،
آبی رسید در نظر برگزیده‌اش
توران تیرگی.



از مجله تماشا
سال هفتم
شماره ۳۲۹- ۲۵۳۶ شاهنشاهی(۱۳۵۶ شمسی) 

Monday, October 15, 2012

دو شعر از کتاب قطعات شاپور بنیاد

۱
 
مهتاب
راه‌های نرفته را فتح می‌کند     
و زمین گُل‌هایِ برهنه‌اش را می‌روید
درختِ شفّاف در فضای تهی به بند می‌شود
و سکوتِ سپید می‌بارد
 
چراغِ تن خاموش می‌شود
و همهمه‌های بیهوده چکامه‌ی ناهید می‌شود
آفاقِ نمک قایق را سرگردان می‌خواهد
و سکوتِ سپید می‌بارد

سنگِ سیاه از شط می‌گریزد
و در شبِ وحشی گم می‌شویم
وقت می‌دمد
و سکوتِ سپید می‌بارد


 ۲ 

 
از دریا که می‌گویم
از این شبِ آبی می‌گویم
که افتاده بر کنار دست تو
و سرنوشت‌هاش را
بر اجتماع درخت‌هایی می‌تکاند
            که از آن ِ ما نیست                                  
از دریا که می‌گویم
هجای غروب روی جاده‌های خشک می‌افتد

                              و تازیانه‌های خیزاب)               

            رؤیاهای قلندر است                
(در گوش‌های عالم                                    



  سکوت
زیرِ درخت‌های باغ
                          لانه می‌کند                                    
از دریا که می‌گویم


از مجله بخارا
فروردین۱۳۷۸- شماره ۵ 
 

Friday, October 5, 2012

شعرهائی از هرمز علی پور


                                                                        


دنیا، خیال درنگ دارد

چه لذت‌های پنهانی
در سینه می‌یابم
از دست و دل بازی‌ی علف
در بازگشت‌های خواب‌آلود.

آنگاه که دل
آنی
پیغام ستاره می‌آرد

بر شانه‌ام
دنیا
خیال درنگ دارد
وردی گیاهی باید
به داد دلم رسد
امشب

ابریشم بی‌قاعده

انجام نمی‌پذیرد
زخمی که ناز گیاه دارد و
پوستین از غمزه‌ی غروب
اینسان که مختصر نسیمی 
پیشگوئی رنجی
بی‌بند و بار است.
و زیور این دل
عقیق دلتنگی
بر نقره‌ی نیلی
ستاره‌ای نمی‌نشاند
کرشمه‌های علف هم دیگر

با سری گریزان از
نشستن در چشم
ابریشمی
بی‌قاعده‌ام

در ختم تنفس شبنم‌ها

با غنائمی از یادهای چشمی سبز
که در قلمروی از عشق
امیر آئینه‌ها بود
و بر کاکل نگاهش
ستاره‌ای
میل نشستن داشت
حالا منم
که برج دلتنگی‌ام
غرامت دلباختگی است
و در عرصه‌ی نفس‌هایم
غمی چالاک
با پوستی از غروب
دویدن دارد

حالا منم
که پابه‌پای ستاره
سفر می‌کنم
از دل 
به دل
که این نسیم‌های بی‌ریشه
بر خواب رغبت‌هایم نمی‌وزد

در ختم تنفس شبنم‌ها
از خویش
به درمی‌آیم
با جامه‌ای که
امانت عشق است


از مجله تماشا
سال هفتم
شماره ۱۴۱- ۲۵۳۶ شاهنشاهی(۱۳۵۶ شمسی) 

Tuesday, October 2, 2012

جنون راز























 
صدای خزان می‌آید.
صدای آن حریق بلند
که در برگ‌ریزان ِ نگاه تو رویید.
از شکست عشق مگو هیچ!
در رگبارهای این شب خاکی‌
ما به نام عشق و سپیده‌
از کشاکش تیره‌ی تمامی  ِ فصل‌های بی‌اعتبار
گذشتیم.
از شکست عشق مگو هیچ!
خلوص پنجره‌
هنوز
از آشوب پر التهاب جوانی لبریزاست‌
و مسیرهای گم شده‌
ماه را
در گفتار گیج گیسوان تو می‌یابند.
از شکست عشق مگو هیچ!
بگذار بیاید و فریادی شود
صدای خزان‌
صدای آن حریق بلند
که در برگ‌ریزان ِ نگاه تو رویید؛
ما اعتبار سرشار شکفتن‌
اعتبار جنون ِ رازهای فصولیم.
شکست عشق‌
گلی بر سینه‌ی فضا بی‌یاری است؛
از شکست عشق مگو هیچ!


زندان قصر 


شهرام شاهرخ‌تاش
از مجله چیستا- اردیبهشت و خرداد ۱۳۸۵