دو شعر از کتاب قطعات شاپور بنیاد

۱

 

مهتاب

راه‌های نرفته را فتح می‌کند     
و زمین گُل‌هایِ برهنه‌اش را می‌روید
درختِ شفّاف در فضای تهی به بند می‌شود
و سکوتِ سپید می‌بارد
 
چراغِ تن خاموش می‌شود
و همهمه‌های بیهوده چکامه‌ی ناهید می‌شود
آفاقِ نمک قایق را سرگردان می‌خواهد
و سکوتِ سپید می‌بارد

سنگِ سیاه از شط می‌گریزد
و در شبِ وحشی گم می‌شویم
وقت می‌دمد
و سکوتِ سپید می‌بارد


 ۲ 

 
از دریا که می‌گویم
از این شبِ آبی می‌گویم
که افتاده بر کنار دست تو
و سرنوشت‌هاش را
بر اجتماع درخت‌هایی می‌تکاند
            که از آن ِ ما نیست                                  
از دریا که می‌گویم
هجای غروب روی جاده‌های خشک می‌افتد

                              و تازیانه‌های خیزاب)               

            رؤیاهای قلندر است                
(در گوش‌های عالم                                    


* 
  سکوت
زیرِ درخت‌های باغ
                          لانه می‌کند                                    
از دریا که می‌گویم


از مجله بخارا
فروردین۱۳۷۸- شماره ۵