بر گذاره هاي نمگير مرگ رو به سمت آفتابي ياد

شعرهایی از فیروزه میزانی

اي نگار

به بازوان ستاره مي ماني

نه گشت مي زني

نه مي ايستي

 ■ شعر فيروزه ميزاني رو به سمت چشم اندازهاي ناب دارد. نخستين تجلي چنان موقعي، گرم و گيرا بودن بيان اوست كه با وجود دوري از عروض خود بر زبان كه رانده مي شود عزم چميدن مي كند. ميزاني مي داند چه مي نويسد و مي داند چه خواهد نوشت. و همين، خود گوياي پركفايت راه جوئی او در سرزمين هاي بكر شعر است.

                                                                                         منوچهر آتشي

1

از آشيانه ي سنگي ت

                  هي نگار

نيفتي به زهر رقص.

به پرنيان لحظه ي دل

که آن غبار

در تار پارساله

                آرام می چرد

                   رو به سمت آفتابی گیسوت

و داغ ساز

درد جوانتری دارد.

2

از آن یکی که به پندار گنج می پیچید

بر سقف آتش و

            در شام آخرین افتاد

تاجی کرامت آن پیر را جگن می شد

کاین خود میانه ی چاه می چرخید

                                   حلقه وار

که غریبان بادیه را

به تماشای آه برخواند

بی شاخ نوری خود

کان پلکان هستی از یاد رفته بود.

3

از یال چشم که می گذری

عشق دقیقه ایست

                که در بناگوش می تپد

و فرصت مرگ

بر گذاره ی لب

               کوتاه می شود

ای نگار

به بازوان ستاره می مانی

نه گشت می زنی

        نه می ایستی

4

دلی

به فرصت کشتگاه نیلوفر

                         بروید اگر

دهان می گشایم

به روزن برج

تا ببارد

از آن دست

که با دل سیر

            باید مرد

5

به پشت پلک

در بادهای چرخنده

سری به سوی گریه

دمی در مدار مرگ

آن دقیقه ی تاریک

                   پیچیده

در چشم خالیش انگار

دریای دوباره نیست

6

قراری نداشت

هزار ساله روزبان

                      مدام

شانه خواب بوسیدی

بشکند دلت

ماه دیشبه را

باد برده است

7

در هفت نای بریده

به تحریری کوتاه می خواند

اندوه از عقربش

        بر پشت مرگ افتاد

تا فراز خون شود

خواب نیلی دل

8

چنانم میان دو بغض

که اردیبهشت

         در پر مرغان

و از آن گذاره ی نمگیر

                     خیس می آیم

به گردن خاک است

دفن جوانه ها

9

از ذهن ماه

تا بازوان خمیده آب

زخمی ست،

که فصل گیاه می روید

نیمی به گنج

و نیمی به سرفه ی گرگ

که بوی راز دریده دارد

و از صداش

افعی آسیمه

       نور را می پیچد

ای صبح

که از کار مرگ

        دست می شویی

به پشت تنگرود

سینه های عریانی ست

که تا کمرگاش

گریه مشت می کوبد

10

با مهر می آیی و

در تیر مرگ می نشینی

به قصیل جوانه

که در حریم آبها

               جاری ست

و رگ

هزار پاره می کنی

           در شقیقه ی یاد

که سری به خارای سینه می برد

تا متروک شود

این پرسه های نگون بخت

فریفته می شوم

به خواب های آسیمه

از این قرار

که با مهر نیامدی

تا در تیر مرگ بنشینی

11

ای اسب

دلشوره می بری در رگ تاخت

بر این ستاره دشت

که اقبال سوار ندارد

و پیر می شود در یاد

که پای جهان در رکاب مرگ

                             مهتابی ست

و از گدار عشق که می گذرد

خاک مویه می کند به دلتنگی

از مجله تماشا

سال هشتم- شماره 378 - 2537 شاهنشاهی(1357 شمسی)