انسان زمان من

     سالواتوره کوآزی‌مودو 

        بهمن محصص                                                                                                           

 
      

 

آقای دهباشی،
اسراییل برای «حفظ امنیتش» فلسطینی‌ها را می‌کشد و آمریکا برای «حفظ حیثیتش» عراقی‌ها را! سازمان ملل و ناتو برای برقراری «دموکراسی» افغان‌ها را می‌کشند و شیخ شبوط سودانی برای ترویج «دین» بدبختان دارفور را! در این کشتار همگانی که نمایشی مستهجن است و زیر نگاه بیحال موجودی غضروفی و لزج و متعفن بنام «افکار عمومی‌ی جهانی» انجام می‌گردد این شعر سالواتوره کوآزی‌مودو- ایتالیایی، نوبل ۱۹۵۹- زنده است و حالیت دارد. اگر خواستید در بخارا چاپش کنید. البته بی‌غلط!  

                                                                                                            دوستانه    

  

 بهمن محصص

انسان زمان من،

تو هنوز مال

         عصر سنگ و فلاخنی، در اطاقکی

با بالهای شوم و مدارات مرگ دیدمت.

در ارابه‌ی آتش، کنار چوبه‌ی دار،

با آلات شکنجه، دیدمت: تو بودی، 

معتقد به دانش دقیق و نابودکننده‌ات.

 بی‌عشق، بی‌مسیح 

کُشتی. چون پدرانت، همیشه کُشتی

و چون حیواناتی که برای اولین بار دیده بودنت.

این بوی خون آن روزی است

که برادری به برادرش گفت:

«به صحرا رویم. »

انعکاس سرد و پایدارش تا بتو رسید و روزت را پُر کرد.

ای فرزندان! ابر خون را فراموش کنید

از خاک رها شوید. پدران را فراموش کنید. 

قبرشان غرق خاکستر است

پرندگان سیاه و بادها قلبشان را می‌پوشانند.

از مجله بخارا - مهر و آبان ۱۳۸۵، شماره ۵۵