Tuesday, November 23, 2010

شعر مشترک احمد رضا احمدی و یدالله رویایی

 


احمدي :        عشقي نهفته

از سياهي رنگ چشم                  

و خط دست                  

 رويايي :       و صدا به روي اقاقيا مي‌رفت

     و خط دست تو فردا بود                  

و در اقاقيا فردا شن و كوير بود                  

                  كه مي‌رفت                  

احمدي :      سخن از خط بود

             و كوير                 

و تو كودكي را بپا داشتي                 

و عزاداران رنگ اقاقيا داشتند                 

            و در انجام سفال                 

          رنگ سفال                 

                                                     عشق بود و بوي اقاقيا                 

رويايي :      اي دوست

                                      مرا به ياد آر تا خويش را فراموش كنم                 

احمدي :      و راه را به سوي

يك عطر                 

                              يك جاده تهي از مسافت                 

بگذرانم                 

نه                 

      سفال                 

را در راه نمي‌توان كاشت                 

گندم رنگ سفال ندارد                 

    گندم رنگ عشق دارد                 

رويايي:      رنگ حالت دسته‌هاي انساني

و حالت رنگ                

             و حالت تغيير                

و حالت رفتن                

    و مزرعه حالت است و رفتن است                

   رنگ ما و حالت ماست                

      كه درو مي‌شويم                

احمدي:     و صداي عطر

صداي اقاقيا               

          را بشنويم               

            كه وقت عشق است و              

   وقت مرگ               

رويايي:     كه وقت همهمه‌ي سايه‌هاي تهيگاه تو است

و روي تهيگاه تو فصل‌ها به‌هم آميخته‌اند                

روي تهيگاه تو فردا شن است و كوير است                

احمدي:      و كوير

و تو                

و همه‌ي ناگفتني‌ها                

از سخن دور است                

  و سخن تسميه است                

              كه درسي از تو و كوير است                

رويايي:     پرنده‌هاي فراري

                          كه همراه بازوي پرنده‌ي من               

از شانه‌هاي من مي‌نگريستند               

مرا به سرزميني مي‌بردند               

                                  كه جاي پاي مرا انتظار مي‌كشيد               

احمدي:   و پاي من كه صدف بود و

   ماهي               

       ماهي كه بوي رطوبت بود               

و فصلي كه در سخن جاي نمي‌گرفت               

رويايي:     و اقاقيا تنگ بود

   و در كنار اقاقيا من از سايه‌ي كنار تو بودم               

احمدي:     كه عشق بوي مرگ داشت

و تصنيف‌هاي مردمان               

در كنار اقاقيا               

     درختان ديگر را براي               

    پاييز خوب مي‌شناخت               

        و صداشان مي‌كرد               

رويايي:    سخن از عطر كن

تا فرار كنم               

 

 

 

از مجله گوهران - تابستان ۸۶