Thursday, July 19, 2012

شعرهائی از هرمز علی‌پور



صوت غزل

سپیده بی‌تبسم چشمت
دلتنگی شعری است
که از تخیل گیسوت
جوانه می‌زند
!بانوی من
و بی‌رفاقت چشمت
گم می‌کند آفتاب
  .همیشه راه دلم را

من قدر چشمی را
 .که نگاهی نازک‌تر از شعر دارد می‌دانم
 
از عشق
تا چشم تو
!راهی است که بوی دل مرا دارد
چشمی
که بی‌حضورآن
  پلکی گره‌خورده
 !بر دلتنگی ابر دارم


از عشق
تا چشم تو
،نبض دلم
                     !صوت غزل دارد
!بانوی من

از دریچه‌ی کندو

تنهائی‌ام
آئینه‌ای است
که دنیا را در بازوان دارد
بی‌آنکه خلوت‌های بی‌تصویر را
از دست داده باشد
وقتی که عشق 
پا در رکاب کودک‌ترین
 .بهانه‌ات می‌نهد 


یک قافله کوه
بر شانه‌هایم
،در مکثهای عاشقانه‌ی چشمت
چادر می‌زند

!بانوی من
با این همه
نامهربانی‌هایت هم
.از دریچه‌ی کندو می‌آید
من
کم حوصله‌ام

با رنگ سبز


نازک‌تر از پلک غزل
نگاه می‌کردی
و از پنجره‌های دلباختگی
جلوس آوازهایت
بر پهنای دل
قلمروی مهتابی داشت


زیباترین گردش
از آن تو بود
 .با قواعد گیاهی که گام می‌زدی
با ستاره‌هائی
«آویخته از بلندی انگشت «آواز


مرگ از قفای آواز
با رنگ سبز
 .می‌آید            
          
کفن از گیاه‌داری
و آواز
همیشه
از دهان عشق
           .زیباست           


از مجله تماشا
شماره ۳۲۱
۲۵۳۶ شاهنشاهی( ۱۳۵۶ هجری شمسی)    

Saturday, July 14, 2012

نامه‌ی ابراهیم گلستان به احمدرضا احمدی


 ۱۵ سپتامبر ۹۷
عزیزم احمدرضا

محبت کرده بودی تلفن کردی وقتی که من رفته بودم مونیخ. پارسال وقتی این سیروس درمانده مُرد، در آلمان برایش خیلی صدا کردند. چون از گویا، برجسته‌ترین شاعرهای امروزی به زبان آلمانی بوده است. بی‌آنکه من بشناسمشان، سردبیر و ناشر معتبر یک مجله به من نامه نوشتند و خواستند اگر بخواهم چیزی درباره او بنویسم. من اول تحقیق کردم که این‌ها قلابی نباشند. کارل شلامینگر ( شوهر نسرین) پُر از تحسین آنها بود. من هم چیزی نوشتم. یک ماه بعدش این کتاب درآمد که از آن برایم نسخه‌هائی فرستادند و بعد نامه‌ای رسید که برای روز نشر کتاب، مهمانی و مراسمی برقرار خواهد شد، و مرا دعوت کردند. ما هم چون دختر اشی با بچه‌هایش در مونیخ (نزدیک مونیخ) زندگی می‌کنند فرصت را گرفتیم و رفتیم. آنجا بودیم که تلفن تو رسیده بود. دیشب برگشتیم. شب یادبود سیروس، گرم و جالب بود (یا به قول فرهاد دفتری" ژالب"). منتقد ادبی روزنامه زوددویچه تسایتونگ، سخنرانی درازی کرد که من نفهمیدم چون به آلمانی بود، و وقتی بعد بهش گفتم، یادداشت‌های خودش را داد که باز دیدم به آلمانی ست. به هر حال شعر ازش خواندند و تعریفش کردند و گفتند در میان این هفتاد هشتاد نفری که اینجا هستند و یکدیگر را نمی‌شناختند، همه با سیروس آشنا بوده‌اند یا به شعر سیروس. اینها توجیه غیبت من از اینجا، از این غار در برهوت سبز و خرم، از این صومعه خصوصی. یک ستاره از آن کتاب را با این نامه برایت می‌فرستم همراه با آنچه به انگلیسی نوشته بودم. در کتاب آن را به آلمانی ترجمه کرده‌اند و من هیچ نمی‌دانم چه کرده‌اند. حالا تو هم از هیچ کدام سردرنمی‌آوری. اصلاً سردرمی‌آوری از این دنیا؟ بده برایت ترجمه کنند. از خودم همت و در خودم میل به نشخوار خورده‌های پیشین خودم نمی‌بینم. اما سیروس را آنجور که بود و دیده بودم نشان دادم که اگر ترجمه‌اش را خواندی خواهی دید.
زن و بچه‌ات را سلام برسان. امیدوارم حال هر سه‌تان خوب باشد. خیلی دلم می‌خواهد ببینمت و ببینمتان. زیاد نمی‌نویسم چون وحشتناک کارهای گره خورده‌ای زندگی را پر کرده که باید بازشان کرد. از نیویورک، از فستیوال، دعوتم کرده‌اند که بروم. باور می‌کنی که تنها میلی که مرا به آنجا می‌کشاند شوق دیدار عباس کیارستمی است. حداقل در حدود هفتاد درصد، و سی درصد بقیه میان دیدن دو سه نفر و دور شدن از حیطه‌ای که افراد محترم خانواده سابقم مرا در آن انداخته‌اند.


درود فراوان بر تو- نامه زودی
ا. گلستان
                                                                                                                                  از مجله گوهران
شماره شانزدهم- تابستان 1386

Thursday, July 5, 2012

شعرهائی از فیروزه میزانی


۱
خم، زیر بار
به نرم قوس
      سجود
پشت نماز نیلی
              با شاخه‌هاش 
مؤمن به خاک
       در روند باد
       چونان خطی میان دل بسته و
           دست شسته
             در کار ترجمان سایه
                  از بلند شعر آفتاب
                  همراه خاک و پرنده
                         پرنده و خاک
چون سر گرفت غزل
                     - میزان
                            به
                            ناب و
                                 ناب -
دشتبان،
      ندیم،
          که همت به رفتار
                            بارآوری نهاد
پرسید:
آن نیست استجابت راستین،
            تاب تحملی هزار برابر
                           میان آب؟
  

۲
آن راز را
         - دیدن - را
                  به ما سپرد
کلامش
     نه.
دست به اشارتی زدیم
                      - سوختمان -
گفتند:
      «ندیده بود
              که آتشش 
                    اینسان 
                         به سر گرفت»
 
۳
ای روبه‌رو و همه حکایت
ملالی همیشه هست،
                  از افق باز می‌گذرد
                  پشت ابرهای دوردست
                                  واننهاد
                            آفتاب پیشانی 
که سررشته نیست
                  گم راه می‌آید
                             در بلاد غم
تن‌فرساست و خرمن‌روب:
                  - این همهمه -
  رهزن دانه‌های بهشتی
                    - سکوت -
«که واپسین نگاهشان
               به‌هر سوی
                        جز
                  روبه‌رو»
                  ناسروده
   دل‌انگیز فرسایش ناآشنایت
کجا شود 
        ناسروده
               که:
                  پای غزال به گل نشست و
                              غزل شیر بود و
                              دست با خاک
                              شسته شد.

۴
ای نبی روزگار جهان یکسره بر آب
به کشتی‌ت
از آن‌ روز چون درآمدیم
از آن روز خیس،
از لابه‌لای انبوه پذیرنده‌گان 
                           به اشارتت
                           زیاد نبردیم
                            پاسداری،
                                   ولد.
.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .
همتای ما
         کدامین بود؟

۵
ما آمدیم
        - سوخته -
لبخند سازگاریمان
                 کنار چرده
باشد به گاه مکافات
                سیلی‌ی از گل
                    بهانه شوخ چشمی ما

بخوان
به اسم خواب رحمت‌آور
بسته خسته‌ی پا در رکاب را
                            - فریب
                                   عطری
                                 از خاک عشق
                                  برده تاب -

دلیر، 
از آب صاف صحاری عشق
                        در انعکاس سبز خود
                         آرام خفته را بگو:
                                    تشنه‌ایم
                              این تکاور نیز
جام برنجی خود را
                 - به وام -
                 لختی میان لب‌های ما بنه
تا سایه‌سار نخل
             راهی
             گداختنی

پیداست
خیمه‌گاه عشق
قد برافراشته
           زیر دوایر ماه
ای نسیم خنک
          تکاور
          شتاب کن

ابریشم هزار تار
                خیس
تب
از حصار پیشانی گذشت و 
                        سیاهی شب را
                                 به خود کشید
برخیز
به پشت نور
گیسوان سفید را رها کن
تا دست برکشیم
            چونان که زندگی

از مجله تماشا
شماره  ۲۷۰- تیر 2535 شاهنشاهی(1355 شمسی)