Wednesday, March 4, 2015

شعرهایی از شاپور بنیاد


 
فقط
ترانه‌ي بي پرواي غائبان
حسرت حضور ما را مي‌خواند
و ما
طفلان ناگهان
طفيلان زمين
جز آواز غائبان
آوازي نداريم





 ***



    و از قرار

               ما           

                    نمي‌دانستيم             

    نمي‌دانستيم كه سرو مي‌گذرد

     و راه

      در توبه‌توي عشق

                                 مي‌ماند                  

    و تصوير كبوتري در شيشه مي‌افتد

    كه از رازهاي جهان

                           .باز مي‌آيد                        




    مرگ

           از قرار

                    پاره‌سنگي بود 

    و ما

       .نمي‌دانستيم


 ***


آسمان مثل مرگ می‌بارید
وقتی خیال‌های جهان
رفتار پنهان ما را
از دایره‌ی آب برمی‌گرفت


آسمان مثل مرگ می‌بارید
وقتی آفتابی بیگانه
از آب‌های رفته
می‌گذشت
و هاله‌ی ترس
آبی می‌شد



 ***


می‌دانستم که وقت فرا خواهد رسید
و پیچک‌ها و ثانیه‌ها
مکث خواهند کرد
ودر سکوت فقط
موجی خواهد آمد
که گریه‌ی شما را
زیرآسمان بنفش خواهد شناخت



می دانستم
آنگاه که آتش و صاعقه
مکث می‌کنند
وقت
.فرا خواهد رسید




از قصیده آهو- شاپور بنیاد